Te najpiękniejsze dni...

Wiele z Nas lubi sobie powspominać czasy dzieciństwa. Prawdopodobnie nasz najpiękniejszy etap w życiu, który tak szybko przemija. Może sobie ktoś pomyśleć, że jestem trochę dziwna, bo mam 15 lat i piszę o dzieciństwie, o tęsknocie za tym czasem jak jakaś 60-letnia babcia, ale prawda jest taka, że już nie jestem dzieckiem, powoli zmierzam ku dorosłości. Jestem tym czymś pomiędzy dzieckiem, a dorosłym. Należę teraz do tej grupy nazywanej młodzieżą lub nastolatkami. 
Życie staje się coraz cięższe, gdy dorastamy nasze problemy stają się większe. A gdy byliśmy  małymi dziećmi problemy były takie-tyci, choć może wtedy były to jak dla nas "Big problemy".
Prawda jest taka, że gdy byliśmy mali marzyliśmy o dorosłym życiu. Teraz wybierając kolejną z dróg, którą będziemy musieli iść dalej przez życie chcemy wrócić do beztroskich lat dzieciństwa. 

Osobiście lubię wspominać lata, w których byłam małą dziewczynką często porównywaną z Pipi Lansztrung, szczególnie kiedy mama splatała moje długie, rude włosy w warkoczyki (miałam mały uraz do warkoczy, ale z wiekiem to minęło). Wtedy nie miałam większych problemów niż to, w co moje lalki Barbie były ubrane lub czy moi pluszowi przyjaciele wypili poranną herbatkę. Albo czy dobrze się uczą w szkole (no tak, nawet bawiłam się w szkołę dla pluszaków, bardzo miło to wspominam).
 Jaką radość sprawiała wspólna gra w piłkę z tatą i braćmi (nawet, kiedy miałam gips na ręce), gra w baseballa z kolegami starszych braci lub zabawa w chowanego, "krowe" i gonianego. Małe patyczki zamieniały się w różdżki, ja w Hermione Granger, a bracia w Harr'ego Pottera, Rona Weasley'a i jakieś złe charaktery. Większe badyle były mieczami rycerskimi,a rowery lub miotła- pięknymi i szybkimi rumakami. Nasze wielkie podwórko było magicznym światem, pełnym potworów (choćby kosiarki lub po prostu niewidzialne postacie-potwory ;P). Koce na trawie były statkami pirackimi, a zwykły garaż potężnym zamkiem. Nasza wyobraźnia zmieniała ten ponury świat w coś niezwykłego i magicznego. 
 Przeczytana lub obejrzana bajka, a nawet film stawały się inspiracją do zabawy. Każdy zamieniał się w inną postać i "wchodziliśmy" do magicznego świata. 
  A teraz? Dlaczego tak nie ma teraz? Czy to przez to, że jesteśmy już"dorośli", a może temu, że nasza wyobraźnia jakby wyblakła i już nie umiemy za pomocą tej czarodziejskiej różdżki zmienić szarej codzienności w kolorowy, lepszy świat...
 

Ja jako bobas ;P Moja maseczka na włosy z zupy XD

W Kochcicach z młodszym bratem... O, mój kochany kapelusik.... I spodnie w pokemony ;)

Kiedyś miałam ich całe mnóstwo, ale zawsze te uważałam za swoich najwierniejszych przyjaciół :)

W dzieciństwie w tym kufrze miałam swoje skarby, teraz tam leżą stare zeszyty i kilka pamiątek.

Co prawda byłam fanką lalek Barbie (które aktualnie leżą na strychu i czekają na moje potomstwo ;P), ale i takie bobasy posiadałam. Tą lale przywiózł mi tata zza granicy :) Podobnie jak barbie.

Zdjęcie klasowe w IV klasie :)

Jak byłam w II klasie, próbowałam napisać książkę... Przy czytaniu można połamać język i posikać się ze śmiechu xd

I pamiątka z czasów, kiedy wymiana karteczkami była modna... czyli z podstawówki, chyba 3 czy 4 klasy

Na pewno moje dzieciństwo było piękne, jak dla mnie, i bardzo chciałabym wrócić to tych beztroskich czasów. Ale niestety czas nieubłaganie pędzi do przodu i nikt nie może go zatrzymać ani cofnąć. Możemy jedynie powspominać.... A w tym najlepiej pomaga album pełen zdjęć. Ostatnio jak oglądałam wszystkie albumy (mamy tego trochę dużo), to aż się cieplej w sercu robi, wracają te najmilsze wspomnienia. 

Już więcej nie piszę, bo dojść się rozpisałam i podejrzewam, że nie wszyscy przeczytają całość. Więc koniec. Resztę zostawię w mojej łepetynie ;P